Valentina Tomirotti.Vanity Fair Italia

25.2.16 PMC 2 Comments

W ostatnim numerze Vanity Fair, z Leo di Caprio na okładce, który kolejny rok z rzędu czeka na Oskara, znalazł się bardzo ciekawy wywiad z odważną i jedyną w swoim rodzaju Włoszką: Valentiną. Valentina Tomirotti to żywa i uśmiechnięta odpowiedź dla spojrzeń pełnych litości i niezdrowej ciekawości. Dla półszeptów o tym jaka jest biedna.Od 33 lat Valentina żyje z rzadką chorobą genetyczną: dysplazją diastroficzną. Jej ręce i nogi są bardzo krótkie i nie może chodzić.

"Mam trochę problemów z pojemnikiem, ale jego zawartość działa".

Nell'ultimo numero di Vanity Fair con Leo di Caprio sulla copertina, che da tanti anni aspetta di ricevere un Oscar, ho trovato un'interessante intervista con l'unica e coraggiosa Valentina. Valentina Tomirotti e'la risposta vivente - e sorridente - agli sguardi pietosi, curiosi o inorriditi, o quelli che si abbassano e dicono un poverina detto a mezza voce. Valentina da 33 anni convive con la displasia diastrofica,una patologia genetica che, per un difetto dell'accrescimento delle cartilagini, fa si che, tra le altre cose, i suoi arti siano molto corti e che non possa camminare.

"Il contenitore mi da' un po'di problemi, ma il contenuto funziona".

W rozmowie z Vanity Fair Valentina opowiada o wielu, bolesnych zabiegach jakim musiała się poddawać przez większość swojego życia,ale mimo to nie zamknęła się w domu by płakać, nie zrezygnowała z życia. Na co dzień pracuje w Urzędzie,a popołudniami pisze o modzie,kosmetykach,gotowaniu na swoim blogu. Boudoir Disability to projekt autorki zdjęć Micaeli Zuliani, która walczy z dyskryminacją kobiet niepełnosprawnych: " Ludzie patrzą na Ciebie i widzą Twoją chorobę, ale przed byciem osobą niepełnosprawną, jestem kobietą".

Nell'intervita con VF Valentina racconta di tanti interventi chirurgici ai quale doveva sottoporsi, ma non si e'mai chiusa in casa per piangere e non ha rinunciato alla vita. Quotidianamente lavora in Comune e il pomeriggo scrive di moda, cosmetici e cucina sul suo blog.Boudoir Disability e'un progetto Portrait de Femme della fotografa Micaela Zuliani che lotta contro la discriminazione delle donne disabili: "La gente ti guarda e vede la tua malattia, ma io prima di essere una disabile sono questo:una donna.

Zdjęcia z sesji do projektu Boudoir Disability początkowo miały być tylko dla Niej, z czasem jednak ujrzały światło dzienne i ... zaczęły do niej pisać kobiety-wszystkie, również te, które nie mają problemów ze zdrowiem,że zdjęcia Valentiny dały im do myślenia: o ich własnych wątpliwościach i kompleksach.

Le foto della sessione di progetto "Boudoir Disability" all'inizio dovevano rimanere solo per lei, ma con il tempo sono uscite alla luce del mondo e ...hanno iniziato a scrivere a Lei le donne!Tutte, non solo quelle malate, che le sue foto le hanno fatte riflettere delle loro insicurezze e complessi.

Valentina nie boi się wypowiadać, co myśli na tematy trudne i kontrowersyjne:

"Muszę powiedzieć, że nie jestem zwolenniczką tych, którzy walczą o asystentki seksualne dla osób niepełnosprawnych. Według mnie trzeba umieć odróżnić potrzebę cielesną od emocjonalnej: nie sądzę, że wszystko można rozwiązać aktem seksualnym. Myślę, że trzeba więcej zainwestować we wzajemne poznawanie się. Trzeba widzieć niepełnosprawność, ale również osobę. My, niepełnosprawni mamy swoje charaktery, jak każdy. Jest ktoś sympatyczny i mniej sympatyczny. Myślę, że przed czymś czysto mechanicznym trzeba zmierzyć się z innymi zagadnieniami.Nie chcę jednak nikogo dyskryminować lub oceniać, na pewno nie ja".

Valentina non ha paura di parlare di cosa pensa dei temi difficili e controversi:

"Devo dire che io non sono a favore delle lotte che stanno facendo per garantire ai disabili che loro desiderano un assistente sessuale.Secondo me bisogna distinguere il bisogno carnale dal bisogno emotivo: non credo che tutto si possa risolvere in un atto sessuale.Credo che bisognerebbe investire di piu' sul farsi conoscere umanamente.Bisogna vedere la disabilita' e anche la persona.Anche noi disabili abbiamo caratteri come chiunque.C'e' la persona simpatica e quella meno simpatica.Prima di arrivare a qualcosa di meccanico credo che ci siano altri pezzi da affrontare. Ma non voglio giudicare e discriminare, non certo io."

Valentina ma partnera, dba i walczy o swoją miłość. Nie rozumie niektórych swoich znajomych, którym przestało zależeć na walce o swoje szczęście.

"Często osoby niepełnosprawne, które spotykałam na swojej drodze mają inne podejście niż ja, nie chce im się walczyć o ich własne życie. Nieraz tak mnie denerwują, że nie jestem wstanie zobaczyć całego piękna które mają. Nie można zredukować wszystkiego do "biedny ja".

Valentina ha un partner, cura e lotta per il suo amore. Non capisce alcuni suoi amici, ai quali e'passata la voglia di lottare per la propria felicita'.

"Spesso le persone disabili che ho incontrato avevano un atteggiamento diverso dal mio, un modo sconfitto di vivere.Mi facevano venire un tale nervoso che alla fine non riuscivo a vedere il bello che potevano avere. Non si puo'ridurre tutto a "povero me".

Włoszka zdaje sobie sprawę, że dorosłe życie osób niepełnosprawnych często kończy się ze śmiercią ich rodziców i osoby są umieszczane w specjalnych placówkach. Bardzo nad tym ubolewa i zmusza do poważnej refleksji na ten temat.

Brava e coraggiosa Italiana si rende conto che la vita delle persone disabili spesso finisce con la morte dei genitori, le persone dopo vengono messe in strutture speciali. Le dispiace tanto questo e costringe a riflettere su questo tema.